Η Μυρτιά (Myrtus communis), είναι ένας αειθαλής θάμνος ή μικρό δέντρο που ανήκει στην οικογένεια Myrtaceae και αναπτύσσεται σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. 

Τα φύλλα της είναι απλά, αντίθετα, άμισχα ή υποάμισχα, γυαλιστερά με σκούρο πράσινο χρώμα, λογχοειδή και πολύ αρωματικά, λόγω της παρουσίας πολυάριθμων εκκριτικών κοιλοτήτων. Τα άνθη είναι αρωματικά και έχουν λευκό χρώμα με κιτρινωπές ραβδώσεις, μοναχικά ή συζευγμένα, στην μασχάλη των φύλλων. Οι καρποί είναι ελλειψοειδείς ή υποσφαιρικοί, με κόκκινο-ιώδες ή μαύρο χρώμα όταν ωριμάσουν. 

Από τα φύλλα και τα άνθη λαμβάνεται αιθέριο έλαιο με εξαιρετικό άρωμα, το μυρτέλαιο, που βρίσκει χρήση στη φαρμακοβιομηχανία, στην αρωματοποιία και τη παραγωγή καλλυντικών. 

Μια φορά κι έναν καιρό, στο βασίλειο των Θεών και ακριβώς στο σημείο όπου ο ουρανός συναντά τη θάλασσα, ο Ουρανός και η Γαία, κοιτούσαν υπνωτισμένοι τα άγρια κύματα που διογκώνονταν και καταδύονταν ταυτόχρονα, μετακινούμενα προς την αμμώδη ακτή.

Ο ήχος που παραγόταν από τον αφρό του ωκεανού, όπως αναδευόταν και στροβιλιζόταν στο ρυθμό του αιώνιου σύμπαντος, παραξένεψε τις Νηρηίδες, τις θαλάσσιες νύμφες της αυλής του Ποσειδώνα και επειδή από τη φύση τους ήταν περίεργες, κατευθύνθηκαν στην ακρογιαλιά, ώστε να παρατηρήσουν από κοντά τα θεϊκά σημάδια.

Η ροδιά (Punica granatum) είναι ένα καρποφόρο φυλλοβόλο μικρό δέντρο ή θάμνος της οικογένειας Lythraceae (υποοικογένεια Punicoideae), που καλλιεργείται σε όλο τον κόσμο και ευδοκιμεί σε θερμές περιοχές, στα νησιά και στις εσωτερικές πεδιάδες.

Η ροδιά και ιδιαίτερα ο καρπός της, το ρόδι, διαθέτει πλούσιο συμβολισμό και σημαντική πολιτιστική αξία σε διαφορετικούς πολιτισμούς και χρονικές περιόδους, καθώς θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει τη γονιμότητα, την αφθονία, την προστασία και την ανανέωση.

Στην Αρχαία Ελλάδα πίστευαν ότι είναι το δέντρο που φύτεψε η θεά Αφροδίτη στην Κύπρο (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί 3.84), ενώ έχει εξέχουσα θέση στο μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης.  

Η παπαρούνα (Papaver rhoeas) είναι ένα ετήσιο ποώδες ανθοφόρο φυτό της οικογένειας Papaveraceae που συναντάται στην Αφρική, την εύκρατη και τροπική Ασία έως και την Ευρώπη. Θεωρείται γεωργικό ζιζάνιο, καθώς το φυτό φυτρώνει σε χωράφια.

Στην Αρχαία Ελλάδα, η παπαρούνα ήταν γνωστή ως «μήκων» (μίκον) ή «ροία» (ροία).

..."μήκων δ᾽ὡς ἑτέρωσε κάρη βάλεν, ἥ τ᾽ἐνὶ κήπῳ
καρπῷ βριθομένη νοτίῃσί τε εᾇαρινῇσιν,
ὣς ἑτέρωσ᾽ἤμυσε κάρη πήληκι βαρυνθέν”... (μτφ:...Καί ως γέρνει δίπλα το κεφάλι της στον κήπο η παπαρούνα (μήκων), που την εβάρυνε η ανοιξιάτικη δροσιά κι ο καρπός της, και το κεφάλι του όμοια απόγειρε, βαρύ απ' το κράνος, δίπλα...),"Ιλιάδα", Θ, 306.

Η δάφνη (laurus nobilis) είναι ένα αρωματικό αειθαλές δέντρο ή μεγάλος θάμνος με πράσινα, λεία φύλλα. Ανήκει στην οικογένεια Lauraceae. Είναι αυτοφυές φυτό στην περιοχή της Μεσογείου.

Σύμφωνα με το μύθο, ο Απόλλωνας ερωτεύτηκε παράφορα τη Δάφνη, μια νύμφη απαράμιλλης ομορφιάς και αγνότητας, κόρη του Πηνειού και της Γαίας. Η Δάφνη που ήταν αφιερωμένη στην θεά Άρτεμις, απέρριπτε τον έρωτα όλων των ανδρών συμπεριλαμβανομένου και του θεού του φωτός και του ήλιου, και αυτός κυριευμένος από την ανεκπλήρωτη αγάπη που ένιωθε για κείνη, την κυνήγησε μέσα στο δάσος. Όταν έφτασαν στις όχθες του ποταμού Πηνειού, η Δάφνη παρακάλεσε τον θεϊκό της πατέρα να τη βοηθήσει να του ξεφύγει. Η παράκλησή της εισακούστηκε αμέσως. Τα πόδια της μεταμορφώθηκαν σε ρίζες, το στήθος της σε κορμό δέντρου, τα χέρια της σε κλαδιά και τα μακριά της κυματιστά μαλλιά σε φύλλα. Η Δάφνη είχε μεταμορφωθεί στο δέντρο της δάφνης (Laurus nobilis) βρίσκοντας για πάντα καταφύγιο μέσα στο κατάφυτο δάσος.