Δυο μήνες στη Βερόνα, Αλίκη Γκάνου

Μια Κυριακή πρωί- εκεί, γύρω στις 11- προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο της Βενετίας.

Καθυστέρησα να βγω από το αεροπλάνο, γιατί εκείνη η νεαρή αεροσυνοδός που μου είχε φανεί γνωστή, ήταν τελικά μία παλιά μου μαθήτρια.

 «Τι κάνετε; Πού πάτε;» με ρώτησε.

Καλή ερώτηση. Τι έκανα; Πού πήγαινα, άραγε;  

Στεκόμουν με δύο βαλίτσες και το lap top μου έξω από το αεροδρόμιο, περιμένοντας το λεωφορείο που θα με πήγαινε στον σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρω το τρένο για τη Βερόνα και στο μυαλό μου γύριζαν αυτές οι δύο ερωτήσεις, τι έκανα και που πήγαινα.

Καθησύχασα τον εαυτό μου, που καθώς είχε βγει από τη ζώνη άνεσής του, ένιωθε ανυπομονησία και αγωνία μαζί, επαναλαμβάνοντας πολλές φορές μέσα μου ότι ο προορισμός ήταν η Βερόνα. Εκεί, θα παρακολουθούσα έναν κύκλο σεμιναρίων και αυτό αναμφίβολα, αποτελούσε ένα υπέροχο κίνητρο για να βρεθώ και πάλι στην αγαπημένη μου χώρα, την Ιταλία.

Και φτάνω λοιπόν, στη Βερόνα. Είχα νοικιάσει ένα studio σε μία συμπαθητική γειτονιά, εκτός του ιστορικού κέντρου, αλλά πολύ κοντά σ’ αυτό.Τα πάντα βρισκόταν δίπλα μου, supermercato, pasticceria, macelleria, tabaccheria, οτιδήποτε θα μπορούσα να χρειαστώ κατά τη διαμονή μου εκεί.

Κοιτούσα τη νέα γειτονιά μου και χαιρόμουν, καθώς συνειδητοποιούσα ότι για ένα δίμηνο θα αποκτούσα καθημερινή τριβή με Ιταλούς, θα τους παρακολουθούσα στην καθημερινότητά τους, θα ψώνιζα στα μαγαζιά τους, θα ζούσα μαζί τους.

Το να ζω στην Ιταλία ήταν μια από τις κύριες επιθυμίες που είχα από τότε που σπούδαζα την Ιταλική γλώσσα- την τέταρτη γλώσσα που διδάσκεται σε παγκόσμιο επίπεδο- τον Ιταλικό πολιτισμό και την κουλτούρα. Και να μαι λοιπόν, στην χώρα που λατρεύω, να συναναστρέφομαι τον κόσμο της και να τον ακούω να μιλάει, ως μουσική στα αυτιά μου.

Όταν κατέβηκα πρώτη φορά στο ιστορικό κέντρο της Βερόνας ένιωσα σαν να ζούσα εκεί πάντα. Η πόλη, αν και δεν την είχα επισκεφτεί ποτέ πριν, ήταν εξαιρετικά οικεία και οι κάτοικοί της φάνταζαν ενθουσιώδεις φίλοι.

Η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν, όταν τους μίλαγα στη γλώσσα τους, ήταν αν είμαι Ισπανίδα. Τους φαινόταν πιο φυσιολογικό μία Ισπανίδα να ξέρει ιταλικά, αφού οι δύο γλώσσες μοιάζουν πολύ, τόσο στο λεξιλόγιο, όσο και στη γραμματική. Η έκπληξή τους ήταν μεγάλη μόλις τους απαντούσα ότι είμαι Ελληνίδα και έχω σπουδάσει ιταλική φιλολογία. Όταν μάλιστα τους έλεγα ότι το μισό χρόνο ζω στη Χίο, ένα νησί όπου οι Ιταλοί έχουν γράψει ιστορία, ακολουθούσε  ενθουσιασμός και άπειρες κουβέντες για την Ελλάδα, τον ήλιο, τη θάλασσα, τα νησιά.

Στην Βερόνα δεν ένιωσα την ανάγκη να επισκεφτώ μουσεία ή αξιοθέατα, γιατί η ίδια η πόλη είναι ένα ανοιχτό μουσείο. Μια από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες ήταν να περπατώ δίπλα στο ποτάμι, την ώρα που ο ήλιος έδυε πίσω από τα ιστορικά κτίρια και ένιωθα τη γαλήνη της στιγμής να ακουμπά την ψυχή μου. Μια γαλήνη, που εξελισσόταν σε γοητεία καθώς περπατούσα κάτω από τα  sottoportici –τις καμάρες, στο δρόμο Sottoriva, που είναι γεμάτος παραδοσιακές trattoria, ακριβώς κάτω από το ποτάμι Adige.

Άλλες φορές περπατούσα δίπλα στα τείχη της πόλης, πίσω από την Αρένα, στην via del Pοntiere και λίγο πριν τελειώσουν, έστριβα αριστερά και χανόμουν στα vicoli, τα στενά της δρομάκια.

Η πόλη αυτή έχει φτιαχτεί για να τη περπατήσεις, να την αναπνεύσεις. Κάθε φορά που έλεγα ότι την είδα, την χόρτασα, εμφανίζονταν ξαφνικά μπροστά μου νέες διαδρομές, καινούριες εικόνες, κρυμμένες γωνιές που με περίμεναν να τις ανακαλύψω.

Θυμάμαι ένα απόγευμα πέρασα το ποτάμι από το Ponte Pietra και στρίβοντας αριστερά, έφτασα σε ένα σημείο, όπου το παραδοσιακό με το σύγχρονο κομμάτι της πόλης συγχωνεύονταν, δημιουργώντας ένα ενιαίο αρμονικό και αισθησιακό σύνολο που με συνεπήρε. Συνέχισα να περπατώ παράλληλα (Lungadige) με το ποτάμι, Adige, για να καταλήξω σε ένα υπέροχο πάρκο ακριβώς δίπλα στην Chiesa San Giorgio. Στο ίδιο σημείο, έφτασα και ένα άλλο βράδυ, όταν πέρασα τη γέφυρα του Castelvecchio και στάθηκα πάνω της να κοιτώ μαγεμένη την υπέροχη θέα της φωτισμένης πόλης.

Από κει και μετά, η Βερόνα αποτέλεσε την ιδανική βάση για να εξερευνήσω και άλλες πόλεις στο Veneto, κι όχι μόνο. Έπαιρνα το τρένο και σε σύντομο χρόνο βρισκόμουν στο Treviso, στη Vicenza, στη Padova ή ακόμα και στη Venezia και μάλιστα, με εισιτήρια που κόστιζαν από 6 έως 12 ευρώ. Μέσα σε μόλις 30 λεπτά ήμουν στη Λίμνη Garda, με τα όμορφα χωριά της και την απόλυτη γαλήνη της μεγαλύτερης λίμνης στην Ιταλία.

Εκτός των πανέμορφων περιηγήσεων, ένα άλλο κομμάτι που με ενθουσίασε στη Βερόνα ήταν η κουζίνα της. Εξαιρετικά κόκκινα κρασιά Valpolicella ripasso, όπως και το prosecco, με πεντανόστιμα πιάτα risotto al tastasal & risotto all’Amarone. Γευστική επανάσταση το bigoli con ragù d’anatra (μακαρόνια με κιμά από πάπια) που έφαγα στο Treviso και τα υπέροχα γλυκά: το Nadalin, ένα παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό με κρέμα, αλλά και με σοκολάτα και το "7 Cieli", με επτά διαφορετικά είδη σοκολάτας, που δοκίμασα στο Caffè Flego.

Να πω εδώ, ότι εκτός των γεύσεων με εξέπληξε και ο τρόπος συσκευασίας των γλυκών, τα οποία τοποθετούσαν σε χάρτινους δίσκους, ανάλογα με το πόσα pasticcini, γλυκάκια, αγοράζεις.

Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά ολόκληρα για τη Βερόνα. Υπάρχουν τόσα πράγματα να δει, να απολαύσει, να γευθεί και να κάνει κάποιος εκεί, που πραγματικά αξίζει να την επισκεφτεί.  

Για μένα όμως, η Βερόνα ήταν το ταξίδι, η εμπειρία, το πάθος της ανακάλυψης, η φλόγα της μάθησης, το καράβι μου. Ένα καράβι, που όπως είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, μπορεί να  είναι πάντα ασφαλές στην ακτή, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίον φτιάχτηκε.

Φώτο: Λήψεις από τη Βερόνα, Αλίκη Γκάνου

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η Αλίκη Γκάνου είναι απόφοιτος Ιταλικής Φιλολογίας-MSc, λάτρης της Ιταλικής γλώσσας και κουλτούρας και καθηγήτρια Ιταλικών και Αγγλικών.

(Αν ενδιαφέρεστε για μαθήματα ξένων γλωσσών, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της πατώντας ΕΔΩ)

MONO NEA

Επικοινωνήστε μαζί μας για οποιαδήποτε πληροφορία

info@mononea.gr

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Και μάθετε πρώτοι τα νέα μας

Login