Δεν ξέρω πως ο ένας σκόνταψε στη δυστυχία του άλλου και συναντηθήκαμε ξανά. Θυμάμαι, ήταν κατακαλόκαιρο και μεις καθόμασταν με τις ώρες μπροστά σε ένα τραπέζι συζητώντας για όνειρα, σχέδια, ταξίδια.

Τίποτα απ’ αυτά δεν πραγματοποιήθηκε. Όμως, εκείνες οι πολύωρες συζητήσεις, ήταν τα ομορφότερα όνειρα, τα ωραιότερα σχέδια, τα πιο μακρινά ταξίδια που έχω κάνει ποτέ και ας ήταν μόνο λόγια.  

Πριγκίπισσα, στίχοι © all rights reserved_ Νίκος Μπαρμπετάκης 

Seashore, Rachel Bleue

💙Ακολουθεί Ελληνική μετάφραση

It was one of those random, unplanned encounters. How long had it been since I’d seen him? Ten years? I think so, give or take. After the awkward “hello,” my first thought was that while I hadn’t seen him in a decade, those eyes, which I had longed for all this time—I had carried them within me. And now, on this sunny spring morning, there they were again.

We were different people. How could we not be? The storms and hardships we had endured had shaped our lives in different ways. But despite our differences, we always chose to meet at this same seashore. We had discussed it in the past and concluded that this place embodied our longing for life—without past, without future, only in the unspoken Now.

Εκτιμήσεις, Λίνα Κ.

Πολύς ο καιρός που πάλεψα με τους εγωισμούς, τις ανασφάλειες, την απόσταση και κυρίως την ψύχρα εκείνου του πρωτόγνωρα συν-εξαρτημένου έρωτα, ώσπου εξαντλήθηκα. Τότε ήταν που του έστειλα το μήνυμα: «Σ’ αγάπησα πολύ, εσύ μάλλον όχι. Δε θα σε ενοχλήσω ποτέ ξανά». Είχα ελπίσει πολύ στην ακύρωση του «μάλλον όχι», δηλαδή ότι θα μπορούσε να ήταν και «ναι».

Μια μέρα αργότερα έλαβα την απάντηση: «Και γω, αλλιώς τα νόμιζα».