Πάει καιρός που σε είχα δει στο όνειρό μου. Θυμάμαι, στεκόσουν αμίλητος στο σαλόνι και κοίταζες τα σβηστά κεριά στο άδειο τζάκι.

Πίσω σου, στον τοίχο, δεν υπήρχαν τα διακοσμητικά που είχαμε κρεμάσει. Ξέρεις, όλα εκείνα τα αναμνηστικά από τα ταξίδια μας. Αντίθετα, στη θέση τους κρέμονταν μαύρα μάλλινα παλτό. Πολλά παλτό και όλα μαύρα.

Τα κατέβασα όλα κρυφά. Δεν ήθελα να με δεις. Τα κρατούσα στα χέρια και μονολογούσα πως δεν έπρεπε να ανησυχείς πια. Είχες ξεφορτωθεί το μαύρο. Το είχα πάρει όλο εγώ.

Όταν ξύπνησα, διάβασα στα "εισερχόμενα" το μήνυμά σου. Μου έγραφες ότι βρισκόσουν ψηλά, σε κάτι βουνά κάτω από τον ήλιο και με έψαχνες ανάμεσα στα αστέρια. Ήθελα να σου απαντήσω πως δεν μπορείς να δεις τα αστέρια τη μέρα, αλλά δεν το έκανα. Άλλωστε, μια τέτοια κλισέ απάντηση δε θα σήμαινε και τίποτα.

Αυτοδίδακτη στην αποστολή κεκοιμημένων μηνυμάτων, ξάπλωσα πάνω στα παλτό. Εκεί, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, περίμενα.

Δεν ήρθες ποτέ.

Και προχωρήσαμε. Μόνοι, αλλά μαζί. Μαζί, αλλά μόνοι.

Κύκλος τρία.

Μικρά ουράνια τόξα κεντήθηκαν στα μαύρα παλτό και στο εσωτερικό της φόδρας τους προσαρμόστηκαν μεγάλες αδιάβροχες τσέπες για να ξερνιέται το πολύ χρώμα.

Περιέργως, χθες το βράδυ, σε ονειρεύτηκα πάλι. Αυτή τη φορά άναβες τα κεριά στο άδειο τζάκι κι εγώ σου φώναζα να τα σβήσεις, επειδή το φως τους με τύφλωνε.

Όταν ξύπνησα, σκέφτηκα πως μάλλον, αντέδρασα έτσι, επειδή ήξερα ότι δεν θα σου άρεσε εδώ. Δεν υπάρχει παρελθόν εδώ, που τόσο σου αρέσει να αναμοχλεύεις. Δεν υπάρχει ούτε μέλλον, που τόσο απολαμβάνεις να σχεδιάζεις. Μόνο παρόν. Και αυτό, απρόβλεπτο. Δηλαδή, ό,τι δεν αντέχεις.

Σ' αυτό το παρόν όμως προχωράμε. Μόνοι, αλλά μαζί. Μαζί, αλλά μόνοι.

✍️Πόπη Αγγελή (Poppy Angeli)

ΥΓ.: Όπως έγραφε και ο Αντρέι Ταρκόφσκι, στο «Σμιλεύοντας τον χρόνο», μόνο ένας τρόπος σκέψης υπάρχει, ο ποιητικός.