Όταν με πιάνουν τα αρνητικο-καταθλιπτικά μου, ανατρέχω στα social media.

Αυτόματα, απεμπολώ τη μιζέρια που με φθείρει και μεταλλάσσομαι σε χαρούμενο μέλος μιας χαρούμενης κοινότητας, που απαρτίζεται από όμορφους, αρυτίδωτους ανθρώπους, υπέροχες παρέες που διασκεδάζουν, συμμετέχουν και ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και ευχές, φανταστικά τοπία, πολλή μουσική, σοφά αποφθέγματα για τη ζωή και τον έρωτα και ολίγον προβληματισμό για την άδικη κοινωνία.

Πράγματι, το μέρος που αξίζει να βρίσκεσαι. Γιατί, στο social media χωριό δεν βιώνουμε τη δυστυχία. Ίσως, μερικές φορές να τη “δούμε”, αλλά την προσπερνάμε μη και αγγίξει βαθύτερα ο πόνος την ψυχή μας. Ίσως, κάποιες άλλες φορές ενοχληθούμε, αλλά και πάλι διαθέτουμε δυνατά εργαλεία για να αντιδράσουμε. Εκεί, είμαστε παντοδύναμοι, αφού μπορούμε να μπλοκάρουμε οποιονδήποτε και να διαγράψουμε οτιδήποτε μας κάνει να αισθανθούμε άβολα. Αν πάλι ξεπεραστεί κατά πολύ το “καθώς πρέπει”, εκτός του μπλοκ και της διαγραφής, κάνουμε και μια αναφορά στα κεντρικά, χωρίς φυσικά να αποκαλυφθούν τα στοιχεία μας.

Αντίθετα, η πραγματικότητα κουβαλά κακομούτσουνους και μονότονους ανθρώπους, παρέες με σκοπιμότητες και μικροαστικά παραγοντιλίκια, εκκωφαντική σιωπή και πολλά «δήθεν». Επιπλέον, δύσκολα μπορούμε να μπλοκάρουμε, καθώς και να διαγράψουμε οτιδήποτε δε μας αρέσει, και η όποιας μορφής αναφορά, αν φτάσει ποτέ στα κεντρικά, κουβαλάει μεγάλο ψυχολογικό και υπαρξιακό φορτίο. 

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε έρωτας, ούτε φιλία, γιατί φοβάσαι να είσαι εσύ. Και η αλήθεια είναι ότι έχει μια λογική η φοβία αυτή, διότι δεν μπορείς να εντοπίσεις το πράσινο λουκετάκι, ως προειδοποίηση ασφάλειας, παρά μόνο όταν οι άλλοι έχουν απασφαλίσει. Και όταν οι άλλοι απασφαλίσουν, ξέρεις πολύ καλά ποιος θα κινδυνέψει.

Όταν περιδιαβαίνεις έξω από το social media χωριό αισθάνεσαι ότι όλα γύρω σου είναι στημένα και τραγικά μοναχικά. Αντίθετα, όταν είσαι εντός, όλα είναι ασφαλή και ελεγχόμενα. Αν μη τι άλλο, έχεις τη δυνατότητα να τα κάνεις ασφαλή και ελεγχόμενα.

Ακόμα και όταν νιώσεις ότι σου λείπει η ανέκφραστη διαφορετικότητά σου, δεν υπάρχει λόγος να απο-αυτοματοποιηθείς. Μπορείς να μιλήσεις μυστικά με άλλους, χωρίς γεωγραφικό περιορισμό, που ψάχνουν προφανώς να βρουν το δικό τους δικαίωμα στην αυτοέκφραση. Κρυφή κουβέντα. Προσωπική. Στο  μεταξύ μας.

Είναι εφικτό αυτό στην πραγματικότητα; Κουβέντα με κάποιον που δεν ξέρεις, αλλά φαίνεται να είναι αυτό που χρειάζεσαι μια δεδομένη χρονική στιγμή συναισθηματικής ευαλωτότητας. Κουβέντα με κάποιον χωρίς όνομα, χωρίς μυστική ατζέντα, χωρίς στήσιμο. Κουβέντα με κάποιον που θα μπορούσες να ακουμπήσεις τα χείλη σου στην οθόνη και να τον νιώσεις…

Αν τώρα ακουμπήσω τα χείλη μου στην οθόνη, θα με νιώσεις;

✍️ Πόπη Αγγελή (Poppy Angeli)