Στο σύγχρονο αστικοποιημένο τρόπο ζωής, όπου η επιτυχία υπολογίζεται σε σχέση με τους άλλους και μετριέται συχνά με βάση τα υλικά αγαθά και την κοινωνική θέση, η ταινία "Perfect Days", σε σκηνοθεσία Wim Wenders, υπενθυμίζει ότι η ευημερία δεν βρίσκεται στην αναζήτηση ενός ανέφικτου ιδανικού, αλλά στην ομορφιά των συνηθισμένων στιγμών της απλής καθημερινής ύπαρξης.

Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή του Hirayama (Kōji Yakusho), ενός ταπεινού καθαριστή υπερμοντέρνων -ομολογουμένως- δημόσιων τουαλετών στο Τόκιο, του οποίου οι προγραμματισμένες ημερήσιες δραστηριότητες αποκαλύπτουν την μαγεία των κοσμικών στιγμών της καθημερινότητας.

Εκ πρώτης όψεως, η ζωή του Hirayama μπορεί να φαίνεται κοινότυπη και ίσως, σε κάποιο βαθμό καταθλιπτική, αλλά, περιέργως, η τυποποιημένη επανάληψη των ίδιων δραστηριοτήτων αποκτά εν τέλει το πιο σημαντικό νόημα στη μέρα του, καθώς αυτή ακριβώς η προσήλωσή του σε μια δομημένη ρουτίνα του επιτρέπει να εξερευνά την εγγενή απλότητα και συνάμα την πολυπλοκότητα της ζωής.

Έτσι, από τη στιγμή που ξυπνά χαμογελώντας στον ήλιο που ανατέλλει, έως το βράδυ που θα κοιμηθεί, η ζωή του Hirayama είναι μια συμφωνία επανάληψης και τελετουργίας μέσα στην οποία ο ίδιος φαίνεται να βρίσκει παρηγοριά και πληρότητα.

Κεντρικό στοιχείο, η αταλάντευτη αφοσίωσή του στα πάθη του: τη μουσική, τη λογοτεχνία και τη φύση. Κάθε πρωί επιλέγει το ροκ μουσικό κομμάτι που θα ακούσει από παλιές κασέτες και αυτή η επιλογή δε μοιάζει τόσο τυχαία. Μπορούν άραγε οι Lou Reed, Rolling Stones, Nina Simone να προκαθορίσουν με τα τραγούδια τους την εξέλιξη της μέρας;

Κατά τη διάρκεια της μεσημεριανής βόλτας στο πάρκο, ο Hirayama φωτογραφίζει το Komorebi, το διάσπαρτο φως του ήλιου που φιλτράρεται μέσα από δέντρα και το βράδυ διαβάζει Patricia Highsmith και William Faulkner πριν αφεθεί στα όνειρά του, που τρέμουν και αυτά όπως οι φυλλωσιές των δέντρων που λατρεύει.

Οι αλληλεπιδράσεις του Hirayama με άλλους, σύντομες και φευγαλέες, αφήνουν ανεξίτηλο σημάδι πάνω του. Είτε πρόκειται για τον φασαριόζο βοηθό του Takashi, είτε για την αινιγματική Aya, είτε για την έφηβη ανιψιά του, κάθε συνάντηση αποτελεί μια ιδιαίτερη για αυτόν κοινωνική σχέση, που του μαθαίνει να αγκαλιάζει το απρόβλεπτο της ζωής και της ανθρώπινης επαφής.

Η άρνησή του να συμμορφωθεί με τις κοινωνικές προσδοκίες, που αποδεικνύεται από τη θέλησή του να παραμείνει πιστός στο ταπεινό επάγγελμά του παρά την “αποδοκιμασία” της αδερφής του, ίσως να περιγράφει και το παρελθόν του, καθώς η απόφασή του να ακολουθεί πιστά μια ελεγχόμενη απλή καθημερινή ρουτίνα, να αποτελεί τη δική του αντίδραση σε τραυματικές εμπειρίες και καταστάσεις που παλιότερα τον πλήγωσαν.

Τελικά, οι υπέροχες μέρες του Hirayama δεν περιλαμβάνουν μεγάλες χειρονομίες ή εξαιρετικά κατορθώματα, αλλά μια συνειδητά επιλεγμένη ασφαλής ρουτίνα που του παρέχει την απαραίτητη δύναμη για να αντιμετωπίσει το απροσδόκητο και ταυτόχρονα του επιτρέπει να ζει αυθεντικά σε έναν κόσμο που συχνά εκτιμά τη συμμόρφωση έναντι της ατομικότητας.

Μπορεί άραγε να υπάρχουν αυτές οι μέρες; Οι υπέροχες;

Σκέφτομαι ότι ενδεχομένως θα μπορούσαν, αν διαρκώς και μεγαλοφώνως καθημερινά αναπαράγεται το μάντρα που ειπώθηκε δια στόματος του Hirayama στη ροή της ταινίας, "Next Τime is Νext Τime, Now is Νow= η επόμενη φορά είναι η επόμενη φορά, το Τώρα είναι Τώρα".

Αλλά και πάλι, Hirayama, "How soon is Νow?= Πόσο σύντομα είναι το Τώρα;"

Γράφει η Πόπη Αγγελή (Poppy Angeli)

Φώτο: yamatomagazine