Μπορούν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν με τα φυτά;

Γράφει Η Πόπη Αγγελή (Poppy Angeli)

Η Holly Worton, όπως γράφει στο βιβλίο της «If Trees Could Talk: Life Lessons from the Wisdom of the Woods», επικοινωνεί με τα δέντρα. Όχι φυσικά με τα μεμονωμένα τμήματά τους: κλαριά, φύλλα, ρίζες κλπ, αλλά με το όλον, δηλαδή τη συνολική τους υπόσταση που στη συνέχεια συγκεκριμενοποιεί ως πνεύμα. Κατά το ορθότερο λοιπόν, η Holly Worton επικοινωνεί με το πνεύμα των δέντρων.

Πρόκειται για ένα είδος τηλεπαθητικής επικοινωνίας μέσω της οποίας μεταφέρονται σκέψεις από την Holly στο δέντρο και αντίστροφα. Η Holly υποστηρίζει ότι αυτό επιτυγχάνεται γιατί τα δέντρα, όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί στη φύση, αποτελούν αποθήκες ενέργειας η οποία ρέει τόσο εσωτερικά, στη δομή τους, στο σώμα τους, στην ύπαρξή τους, όσο και εξωτερικά προς το περιβάλλον. Αυτή την ενέργεια αντιλαμβάνεται και αναγνωρίζει ως ένα είδος ατομικού καλέσματος επανασύνδεσης με τη φύση, βελτίωσης της σχέσης με τον εαυτό της και επιλογής καλύτερων προοπτικών για τη ζωή της.

Η επικοινωνία της Holly με τα δέντρα δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Πολλοί άνθρωποι μιλάνε στα φυτά, καθώς πιστεύουν ότι η δόνηση της φωνής τους ή της σκέψης τους ενισχύει την ανάπτυξή τους. Ακόμα και ο Πρίγκιπας Κάρολος σε συνέντευξή του το 1986, αναφερόμενος στην ιδιαίτερη αγάπη του για το φυτικό βασίλειο, είχε δηλώσει ότι ο ίδιος μιλάει στα φυτά και αυτά ανταποκρίνονται.

Μα, αλήθεια τώρα, μπορούν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν με τα φυτά;

Δεδομένου ότι δε διαθέτουν νευρικό σύστημα, εγκέφαλο και επιπλέον αυτιά και στόμα και σύμφωνα πάντα με τον κοινά αποδεκτό ορισμό της λέξης «επικοινωνία», εικάζω πως όχι. Όμως, αρκετές επιστημονικές έρευνες αναφέρουν ότι τα φυτά εκπέμπουν ηλεκτρικά σήματα μέσω των οποίων γίνεται αντιληπτό πως αισθάνονται και αποκρίνονται στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μεταξύ των οποίων και η ανθρώπινη φωνή.

Μάλιστα, στην πιο πρόσφατη από αυτές που πραγματοποιήθηκε το 2021 από μια ομάδα επιστημόνων του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Nanyang (NTU) στη Σιγκαπούρη, αναπτύχθηκε μια συσκευή επικοινωνίας με τα φυτά, που έχει ως βασική αρχή λειτουργίας τη μετάδοση ηλεκτρικών σημάτων από και προς αυτά. Η επικοινωνία πραγματοποιείται με τη βοήθεια ενός ηλεκτροδίου που ονομάζουν «ψιθυριστή φυτών», ο οποίος μπορεί να ανιχνεύσει εάν ένα φυτό βρίσκεται σε κίνδυνο όταν λαμβάνει μη φυσιολογικά ηλεκτρικά σήματα που εκπέμπονται από αυτό. Έτσι, η συγκεκριμένη συσκευή εξ αρχής χαρακτηρίστηκε από τους ερευνητές ως μια άκρως ενδιαφέρουσα καινοτομική εφαρμογή με ιδιαίτερα χρηστικό ρόλο στον έγκαιρο εντοπισμό ασθενειών στις αγροτικές καλλιέργειες.

Ωστόσο, παρά την πρακτικότητα της προαναφερόμενης καθώς και άλλων αντίστοιχων εφαρμογών που αναπτύσσονται στα ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια σχετικά με το συγκεκριμένο πεδίο, εκτιμώ ότι η πραγματική ανάγκη των ανθρώπων, τόσο των απλών όσο και των ευγενών (μην ξεχνάμε τον πρίγκιπα Κάρολο) να επικοινωνήσουν με τα φυτά δεν προκύπτει από το ενδιαφέρον τους για την έρευνα, αλλά από μια βαθιά επιθυμία να αναπτύξουν τη σχέση τους με τη φύση και κατ’ επέκταση με τον εαυτό τους.

Ενδεχομένως, λόγω αυτής της επιθυμίας προσπαθούν να συγχρονιστούν με το αντιπροσωπευτικότερο ίσως κομμάτι της, το οποίο είναι ακράδαντα συνδεδεμένο με την ίδια τη ζωή, γιατί χωρίς τα φυτά δεν θα υπήρχε ζωή και έτσι, γίνονται αποδέκτες ενός ξεχωριστού μηνύματος. Ενός μηνύματος που μπορεί να είναι ιδέα, συναίσθημα, μνήμη και που σε καμία περίπτωση δε διατυπώνεται φωναχτά, παρά μόνο εκφράζεται μέσα από έναν πολύ κρυφό εσωτερικό διάλογο με μοναδικό νόημα για τον καθέναν από μας.

Προσωπικά, αυτό το ιδιαίτερο -αν και για πολλούς ασαφές- μήνυμα που τα φυτά θα μπορούσαν μυστικά να εκφράσουν μπορώ να το προσεγγίσω μέσα από ένα δικό μου βίωμα. Όταν ήμουν μικρή είχα πάρει δώρο στη μάνα μου μια βουκαμβίλια. Αρχικά, τοποθετήθηκε σε μια μικρή γλάστρα στη βεράντα με ένα καλάμι στο κέντρο για να στηρίζεται. Κάθε χρόνο η γλάστρα αντικαθίσταντο, καθώς η βουκαμβίλια μεγάλωνε με ταχείς ρυθμούς. Όταν μετακομίσαμε σε άλλη πόλη, η βουκαμβίλια ήρθε μαζί με τον υπόλοιπο οικιακό εξοπλισμό στη νέα μας βάση. Μάλιστα, τότε τη βάλαμε σε ένα μεγάλο πήλινο κιούπι το οποίο για κάποιο λόγο η μάνα μου είχε λουστράρει κιόλας. Όταν μετακομίσαμε ξανά σε άλλη πόλη, η βουκαμβίλια μας ακολούθησε και πάλι. Έφτασε ταλαιπωρημένη και με σπασμένα κλαδιά, αλλά ζωντανή. Επειδή αυτή τη φορά το κιούπι- το λουστραρισμένο- έσπασε, τοποθετήθηκε στο έδαφος. Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε και η βουκαμβίλια μετά από αρκετά μεταφυτευτικά σοκ και αλλαγές περιβάλλοντος εξακολουθεί να υπάρχει, να αναπνέει και να ανθίζει αποτελώντας επί σειρά ετών αναπόσπαστο κομμάτι του κάθε φορά χώρου και των αναμνήσεών μου. Μια οπτική διατύπωση εντυπωσιακού κόκκινου χρώματος βρακτίων φύλλων που κωδικοποιεί το μήνυμα: είμαι «σπίτι», ανεξάρτητα από το που αυτό χωροταξικά τοποθετείται.

Εξαιτίας αυτού λοιπόν, του περί οικειότητας «λόγου» που ανταλλάσσω με έναν αναρριχόμενο θάμνο, στο ερώτημα αν οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνήσουν με τα φυτά, παρόλο που πιστεύω ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, θα μπορούσα να δεχτώ ότι οι άνθρωποι μπορούν να «επικοινωνήσουν» τόσο με τα φυτά όσο και με τη φύση ολόκληρη, αρκεί να δημιουργήσουν τις αναγκαίες εκείνες συνδέσεις που θα τους επιτρέψουν να αφουγκραστούν το βαθιά κρυμμένο στην ψυχή τους μήνυμα που τόσο επιθυμούν να λάβουν.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο culturepoint.gr στις 19.08.2022

http://culturepoint.gr/mporoun-oi-anthropoi-na-epikoinonisoun-me-ta-fyta/

 

MONO NEA

Επικοινωνήστε μαζί μας για οποιαδήποτε πληροφορία

info@mononea.gr

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Και μάθετε πρώτοι τα νέα μας

Login