Γράφει η Πόπη Αγγελή (Poppy Angeli)

«Ο μεγαλύτερος φόβος μου», έλεγε κάποτε ένας φίλος, «είναι μήπως εκτεθώ». Από τις πολλές επαναλήψεις, θυμάμαι κάποια φορά τον ρώτησα να προσδιορίσει αυτόν τον φόβο, δηλαδή, σε ποιόν φοβάται ότι θα εκτεθεί· στα αδέρφια, στους συναδέλφους, στους γείτονες, στην πρώην του ή στο κόμμα, και εκείνος μου απάντησε, «στον εαυτό μου».

Η απάντησή του αυτή, μου ήρθε στο μυαλό όταν παρακολούθησα την ταινία «Mise à nu»= «Εκτεθειμένη».

Η συγκεκριμένη ταινία, σε σκηνοθεσία του Didier Bivel, πραγματεύεται το κοινωνικό ζήτημα της εκδικητικής πορνογραφίας ή αλλιώς της "σεξουαλικής κακοποίησης διά εικόνας" μέσα από την ιστορία της Sophie. Μια ιστορία, που ενώ θα μπορούσε να είναι όμορφη και ρομαντική, εξελίχθηκε σε φρικτό εφιάλτη.

Η Sophie Parlier (Julie De Bona), προσφάτως χωρισμένη με δύο παιδιά, δουλεύει σε ένα εστιατόριο και φλερτάρει με τον γοητευτικό Vincent Marsac (Julien Boisselier) που διευθύνει το απέναντι βιβλιοπωλείο. Αναπτύσσεται μεταξύ τους μια δυνατή ερωτική χημεία, η οποία δεν αργεί να καταλήξει σε οικεία φιλιά και παθιασμένες σεξουαλικές συνευρέσεις.

Καθώς η ιστορία εξελίσσεται έρχεται και η πρώτη ανατροπή, όταν η Sophie θέλει η σχέση τους να παραμείνει προσωρινά μυστική, με το σκεπτικό ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο να διαχειριστεί τη συναισθηματική κατάσταση των παιδιών της που πρόσφατα βιώσαν το χωρισμό των γονιών τους. Ο Vincent τότε, αρνούμενος να αποδεχτεί τη συλλογιστική της, εμφανίζει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, πιέζει αφόρητα και κακοποιεί συναισθηματικά την Sophie, η οποία αναπόφευκτα, βάζει τέλος στη σχέση τους.

Η κίνησή της όμως αυτή, θυμώνει ακόμα περισσότερο τον Vincent που καταλήγει να την εκδικηθεί δημοσιοποιώντας στο διαδίκτυο βίντεο από τις προσωπικές ερωτικές τους στιγμές, εξαιρώντας φυσικά από το κάδρο, τον ίδιο. Και ενώ το βίντεο εισέρχεται στα εισερχόμενα των κινητών όλων των συγγενών, φίλων, γνωστών και γειτόνων και ταξιδεύει ως «τσόντα» με το όνομά της σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, η Sophie έρχεται αντιμέτωπη με τις αντιδράσεις της οικογένειάς της, την κοροϊδία και το χλευασμό της κοινωνίας και την αναισθησία του μέχρι πρότινος εραστή της, ο οποίος δηλώνει ανήξερος και αθώος.

Τελικά, αφού έχει μετατραπεί στο «τσουλί» της γειτονίας και έχει καταβρέξει με τα δάκρυα της συγγνώμης της όλους τους δρόμους, τα σοκάκια και τα πεζοδρόμια της πόλης της, παραπαίοντας μεταξύ κατάθλιψης και κρίσεων πανικού, μπαίνει στο βιβλιοπωλείο και τον πυροβολεί.
H Sophie στις αίθουσες του δικαστηρίου πλέον, απολογείται προσπαθώντας να εξηγήσει πως το αρχικώς υπέροχο ερωτικό συναίσθημα που βίωσε εκχυδαΐστηκε από τον άνθρωπο που ερωτεύτηκε και εμπιστεύτηκε, γεγονός που την ανάγκασε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.
Και αλήθεια, γιατί να τα βιώσει τέτοια ντροπή η Sophie; Επειδή έκανε σεξ; ή επειδή η κρεβατοκάμαρά της στάλθηκε ως συνημμένο αρχείο σε μια κοινωνία που όχι μόνο δεν το διέγραφε, αλλά χαιρέκακα το παρακολουθούσε και το προωθούσε ο ένας στον άλλον. Μια κοινωνία που μπολιασμένη από τα έμφυλα στερεότυπα την εκδικήθηκε και αυτή μαζί με τον εραστή της, διαπομπεύοντάς την, γιατί απλά έκανε σεξ.

Η Sophie ένιωσε εκτεθειμένη. Και κυρίως – για να θυμηθώ και τον βαθύτερο φόβο του φίλου μου-ένιωσε εκτεθειμένη στον εαυτό της. Εκτεθειμένη για την επιλογή της που φέρει το όνομα «Vincent». Εξαπατημένη, αδικημένη, προδομένη διότι ο άνθρωπος που επέλεξε να εμπιστευτεί τους οργασμούς της, αποδείχτηκε μια διαστρεμμένη προσωπικότητα που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την ψυχή της.

Η ταινία ήταν στενάχωρη και πικρή. Με μελαγχόλησε.

Υπήρξαν όμως κάποια στοιχεία της που με έκαναν να σκεφτώ ότι ίσως υπάρχει μια ικμάδα φωτός που προσπαθεί να εισχωρήσει από μια στενή χαραμάδα στο σκοτεινό τοπίο της κοινωνίας μας.

Το πρώτο στοιχείο, αφορά στην ελπίδα της νέας γενιάς που εντοπίζεται στην αντίδραση του γιού, όταν με δάκρυα στα μάτια επαναλάμβανε ότι η μάνα του δεν έπρεπε να εκτεθεί δημόσια και να υποφέρει έναν τέτοιο ψηφιακό βιασμό, γιατί εξαρχής δεν έκανε κάτι κακό, αλλά κάτι απόλυτα φυσιολογικό.

Το δεύτερο, έγκειται στην ανεκτίμητη αξία της φιλίας που εκδηλώνεται με την υποστήριξη της φίλης της -ιδιοκτήτριας του εστιατορίου- που δε δίστασε να διώξει τους πελάτες που γελοιοποιούσαν τη συνεργάτιδά της και να της συμπαρασταθεί σε ένα άδειο μαγαζί με ένα μπουκάλι κρασί.

Τέλος, το κυριότερο ίσως στοιχείο αισιοδοξίας διακρίνεται στην δύναμη του #MeToo, ως κίνημα που δημιουργεί μια ενωτική γραμμή αλληλεγγύης για όλες τις βαθιά πληγωμένες και προδομένες γυναίκες-θύματα διάφορων εγωπαθών ηλιθίων- που ενώνουν τη φωνή τους για να καταδικάσουν οποιονδήποτε καταχράστηκε την εμπιστοσύνη τους, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι καμία δεν είναι τελικά τόσο μόνη όσο αισθάνεται.

Εικόνα: Painting by Calliang 2022

(Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο culturepoint.gr στις 31.05.2022) http://culturepoint.gr/mise-a-nu-ektetheimeni/