Το «τίποτα» για μένα εκφράζει το όλον. Δηλαδή, τα πιο σημαντικά και καλά κρυμμένα στην ψυχή πράγματα που δεν εκφράζονται και αφομοιώνονται μέσα του.

«Τι έχεις;» «Τι θέλεις;» «Τι λες;» «Τι νιώθεις;» «Τι είναι αυτό;»…… «Τίποτα». Τι δεν είναι «τίποτα»;

Το «τίποτα», από όποια πλευρά και αν το έπιανα, ήταν πάντα μια πρόκληση. To μέτρο της απουσίας ή καλύτερα, της παρουσίας ενός «κάτι», που δύσκολα περιγράφεται.

Φιλοσοφικά, ο Sartre είχε πει ότι «το τίποτα κρύβεται στην καρδιά του είναι», θεωρώντας το «είναι» ως θεμέλιο του «τίποτα».

Επιστημονικά, η θεωρία του Big Bang περιγράφει ότι μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή, πραγματοποιήθηκε μια απίστευτη έκρηξη από το «τίποτα», που δημιούργησε την ύλη, αλλά και τον ίδιο τον χώρο και τον χρόνο.

Αλλά, μπορεί το σύμπαν να δημιουργήθηκε από το «τίποτα»; Μήπως υπάρχει ένα πολύ ιδιαίτερο είδος «κάτι», το οποίο είναι ικανό να εκφράζεται και να δημιουργεί στην απόλυτη ανυπαρξία ενός “τίποτα”;

Θεολογικά, στο κεφάλαιο της Δημιουργίας αναφέρεται ότι ο Θεός δημιούργησε τα πάντα από το «τίποτα». Από το «τίποτα»; Μα, η a priori συνθήκη δημιουργίας είναι ο Θεός. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν υπάρχει «τίποτα», αλλά «κάτι». «Κάτι» ασύλληπτο για τον κοινό νου να κατανοήσει και που έχει την ικανότητα να δημιουργεί από το «τίποτα».

Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι ο Θεός δημιουργεί από το «τίποτα», κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι αυτό το κάνουν οι νόμοι της φυσικής. Μάλιστα, ο Stephen Hawking λέει ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε λόγω της μη ύπαρξης συμμετρίας ύλης – αντιύλης. Αν υπήρχε συμμετρία, η ύλη και η αντιύλη θα έπρεπε να καταστρέφονται μεταξύ τους και δε θα υπήρχε ούτε η δημιουργία, ούτε η επέκταση που επακολούθησε. Θα εξακολουθούσε δηλαδή, να υπάρχει το «τίποτα». Πράγματι, οι υπολογισμοί απέδειξαν ότι όταν δημιουργήθηκε το σύμπαν υπήρχε περίπου ένα δισεκατομμύριο περισσότερο ύλη από αντιύλη και αυτή η μικρή αριθμητική ανισορροπία μετέτρεψε ξαφνικά το «τίποτα» σε ποσοτικοποιημένη οντότητα.

Σκέφτομαι ότι για να οριστεί το «τίποτα», ίσως, πρέπει να νιώσουμε αυτό το οποίο επί της ουσίας δε βλέπουμε. Την μεγάλη εικόνα που κρύβεται πίσω από ό,τι αντιλαμβανόμαστε ως «τίποτα».

Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι αυτό που υπάρχει πίσω από το «τίποτα» θέλει ντε και καλά να δημιουργήσει και να επεκταθεί. Αναγκάζεται ίσως, από τυχαίες συνθήκες, που εμφανίζονται εντελώς ξαφνικά, να εκφραστεί με κάποιο τρόπο.

Και είναι αυτό ακριβώς το σημείο που με προβληματίζει, δηλαδή αυτό που θα προκύψει από το φαινομενικά «τίποτα» να εκφράζει το ex ante «κάτι» πάνω στο οποίο θεμελιώνεται και δε γνωρίζουμε.

Το «τίποτα» κρύβει «κάτι» που κάποια στιγμή εκφράζεται. Big Bang. Αυτό φοβάμαι.